"Liefdevolle zorg in crisistijd"
Iedereen was ontzettend lief
Half februari werd Corrie aan haar voet geopereerd in het Beatrixziekenhuis. De ingreep verliep goed. Zoals gepland kon ze dezelfde dag naar huis. Maar thuis kreeg ze klachten. En daar begint dit bijzondere verhaal.
Corrie kwam met ernstige pijn terecht op de Huisartsenpost. In de weken die volgden, zou ze als gevolg van een ontsteking tot twee keer toe worden opgenomen in het ziekenhuis. Middenin de coronacrisis.
‘Ik had er geen seconde rekening mee gehouden dat ik weleens opgenomen zou kunnen worden’, vertelt Corrie. ’Mijn man was bij me op de huisartsenpost. We kregen tijd om afscheid van elkaar te nemen en de verpleging bracht me naar mijn kamer. Dat was een moeilijk moment: ik was ervan uitgegaan dat ik gewoon naar huis mocht – dat ik moest blijven was verontrustend. Maar wat zo mooi en zo bijzonder was, was hoe de verpleging mij gerust wist te stellen. Ze namen alle tijd en hadden heel veel begrip. Op één of andere manier gaven ze me snel een gerust gevoel.
Het was crisistijd in het ziekenhuis en ik mocht geen bezoek ontvangen. Toch heb ik me geen seconde alleen gevoeld. Van de voedingsassistenten tot de verpleging, van de schoonmakers tot de artsen, iedereen was ontzettend lief. Elke dag kwamen medewerkers met me praten, ze namen de tijd om bij me te zitten, me gerust te stellen als ik niet kon slapen. Niets was te gek.’
‘Van u kunnen we er wel tien hebben’
‘Toen ik werd ontslagen van afdeling 4 Noord, zei een verpleegkundige tegen me dat ze wel tien patiënten zoals ik op de afdeling wilde hebben. Daar moesten we hartelijk om lachen, maar we hadden allebei geen idee dat ik daadwerkelijk korte tijd later weer terug zou zijn in het ziekenhuis.’
Eenmaal thuis traden nieuwe problemen op. Na een spoedingreep op de operatiekamer werd Corrie opgenomen op afdeling 4 West. ‘Ach, iedereen was daar zo lief en zorgzaam. Ik mocht natuurlijk nog steeds geen bezoek ontvangen, dus vier keer per dag belde ik met mijn man, dan namen we de dag door. Natuurlijk misten we elkaar, maar ik voelde me nooit alleen of eenzaam. Ik werd met veel zorg omringd. Hotel Bea, noemde ik het ziekenhuis toen weleens. Er werd zo veel mogelijk gedaan om het verblijf voor de patiënten zo goed mogelijk op een normale situatie te laten lijken – middenin een crisistijd. We stonden bijvoorbeeld met elkaar stil bij Bevrijdingsdag, hielden met elkaar een stiltemoment tijdens de Dodenherdenking. Als ik ’s nachts niet kon slapen, kwam de verpleging langs. Even een praatje maken, een kopje thee brengen. Het was een opeenstapeling van kleine dingen die maakten dat ik nooit eenzaam was en dat mijn verblijf heel prettig was.
Op een avond werd me gevraagd of ik even mee wilde komen naar beneden. In een rolstoel werd ik naar de hal van het ziekenhuis gebracht. Daar nam verpleegster Maaike Bakker plaats achter de piano en speelde een privéconcert voor me! Ik was zo ontroerd! Het is toch bijzonder dat iemand zoiets voor je doet? Ik voel me nog steeds vereerd.’
Ik zal dit nooit meer vergeten
‘Ik ben al vele malen geopereerd. Toch zal ik deze tijd in dit ziekenhuis nooit meer vergeten. De mooie gebaren, zoals het privéconcert en de liefdevolle zorg, hebben me ontroerd. Ik weet zeker dat dit me voor altijd bij zal blijven. Ik lag in een crisistijd in het ziekenhuis, maar iedereen deed er alles aan om mijn verblijf zo gewoon mogelijk te maken, alsof de situatie niet zo extreem was. Dat vind ik mooi.’