"Kanker betekent niet het einde van de wereld"

Vage klachten
Vorig jaar rond deze tijd kampte Gaby Nedeski met vage, weinig alarmerende klachten. ‘Het was een drukke periode. We waren net verhuisd en alles wat daarbij komt kijken in combinatie met werk en de druk van corona, maakte dat het veel was. Ik was veel kilo’s afgevallen maar dat kwam vast door de drukte, dacht ik.’
Onderzoek in het Beatrixziekenhuis toonde in eerste instantie niets bijzonders aan. Uit bloedonderzoek kwam de uitkomst zware bloedarmoede en een vitamine B12- tekort. Toen ging het snel: de diagnose de ziekte van Waldenström volgde niet veel later.

Gelukkig, een plan
Ongeneeslijke, zeldzame en levenslange lymfeklierkanker was heel zwaar nieuws om te verwerken. ‘Ik kwam voor mijn gevoel meteen in een andere wereld terecht, had zoveel vragen en wist niet wat ik moest. Kanker is zo erg en zal alles in mijn leven overnemen. Nu is niks meer hetzelfde’, dacht ik. Tegelijkertijd gaf het mij houvast dat ik na het gesprek met de arts, meteen een behandelplan kreeg en dat ik heel snel kon starten met de eerste fase van de behandeling.’

Behandeling
In totaal krijgt Gaby in deze fase acht kuren die elk een combinatie zijn van chemo- en immuuntherapie. ‘Inmiddels heb ik mijn vierde kuur achter de rug. Op de chemo reageer ik gelukkig goed. Ik ben moe en wat slapjes, maar gelukkig niet misselijk of ziek. De immuuntherapie echter, veroorzaakte bij mij een hevige, lichamelijke reactie van pijnlijke spiersamentrekkingen, slaapgebrek en oververmoeidheid. Gelukkig heb ik daar dankzij een anti-allergiemiddel geen last meer van en is mijn behandeling goed te doen. Ik weet dat niet iedereen dat gegeven is en ik ben er daarom ook heel dankbaar voor.’

Kanker brengt iets moois
Terugkijkend op de afgelopen maanden beseft Gaby dat haar beeld van kanker niet klopte. Het betekent voor haar niet het einde van alles. ‘Ik zie veel mooie dingen uit iets vreselijks als kanker voortkomen. Bijvoorbeeld de fijne gesprekken met de mensen van wie je dat van tevoren nooit had verwacht. Of de diepere band die ik ervaar met mijn drie volwassen dochters. Ze zijn er altijd voor mij, elk op hun eigen manier. Door een bezoekje, een dagelijks telefoontje of appje en een gezamenlijk cadeautje om mij te laten weten dat zij aan mij denken.’

Sterk zijn hoeft niet altijd
Ook Gaby’s man is een hele grote steun en toeverlaat voor haar. ‘We hebben afgesproken om al die emoties maar te laten zijn en vooral te blijven praten. Ook al ben ik positief ingesteld, ik heb ook dagen waarop het mij allemaal naar de keel grijpt. Dan is het prima om samen op de bank een potje te huilen, om daarna weer te kunnen genieten van alles wat nog wél kan. Dat is zo belangrijk.’

Andere kijk
Kanker heeft Gaby’s kijk op het leven veranderd. ‘Je beseft dat er veel is om dankbaar voor te zijn. In mijn geval mijn gezin, het feit dat ik nog kan werken, wandelen en dat ik nog zoveel meer kan zijn dan kankerpatiënt. Ik hoef niet continu sterk te zijn en het allemaal alleen te doen. Dat kan mede door de steun van de zorgverleners in het Beatrixziekenhuis. Ik heb grote bewondering voor de warme en persoonlijke manier waarop zij de andere patiënten en mij elke keer weer zorg verlenen. En ik probeer niet te piekeren, maar durf te leven met de dag.’